Μια θολούρα

Νιώθω ότι έχω να ανάψω τσιγάρο μέρες...πράγμα που δεν υφίσταται.Για να στρίψω ένα...Ωραία.Μουσική όμως έχω να ακούσω αρκετές μέρες! Γουάτ δε φακ δηλαδή.Μου φαίνεται ότι έχει μπει αυτόματα ο ρυθμός του slow motion τελευταία και η ροή των πραγμάτων είναι απίστευτα αργή. Να πιάσω το θέμα της σχολής όπου με το ζόρι τελείωσα με τα χρωστούμενα που είχα μιας και υπήρχε το θέμα των καταλήψεων και η πολλοστή αναβολή μαθημάτων.Δίνω όσα έχω να δώσω και από λάθος συνεννόηση/πληροφόρηση χάνω την εξέταση ενός μαθήματος που αναγκαστικά θα πάει για το τρέχον εξάμηνο.Αυτό το εξάμηνο αλλά και περίοδο της ζωής μου θα είναι διαφορετικά από τα άλλα.Ξεκινάω από το μηδέν με την εύρεση καινούριας παρέας πλέον διαγράφοντας όσο γίνεται την παλιά..για ευνόητους λόγους και επειδή ήταν κάτι το αναπόφευκτο.
Άλλωστε δεν μπορούμε να βγαίνουμε σε όλα κερδισμένοι.Κερδίζω κάπου και χάνω από αλλού.Πρέπει και μπορώ να συμβιβαστώ με αυτή την ιδέα που την νιώθω να παίρνει σάρκα και οστά τους τελευταίους μήνες.Δεν απογοητεύομαι γιατί ξέρω ότι σκαμπανεβάσματα και διαρκή αλλαγή καταστάσεων συντελείται και θα συντελείται συνεχώς.Όσο καλά συνειδητοποιημένη και να είμαι είναι τελείως διαφορετικό όταν οι θεωρίες μου γίνονται πράξεις και παίρνω την επιβεβαίωση μέσω της διαίσθησης μου να το πω; Ναι,αυτό.Κάτι που ανακαλύπτω διαρκώς είναι ότι,αν όχι πάντα,τις περισσότερες φορές αυτή η πουτάνα η διαίσθησή μου με βγάζει ασπροπρόσωπη και για ακόμα μια φορά αυτοί οι "ψύλλοι" που έχω κατά καιρούς δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας μου.Good job so far.
Ένα αποθαρρυντικό που μπορείς να συναντήσεις τριγύρω σου είναι όταν βλέπεις ότι πολλοί αδυνατούν να ρίξουν κάτι από τον εγωισμό τους και να πάρουν πρωτοβουλία.Σκέφτομαι ώρες ώρες..τόσο πολλά κότσια θέλει για να πράξεις αντίθετα; Γιατί πρέπει πάντα όλα να τα περιμένεις από τον άλλον σα να πρόκειται για το να μάνα εξ'ουρανού; Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει παντού,σε όλα τα θέματα.Είναι κατάντια να σε κατακλύζει το συναίσθημα του 'φόβου' ώστε είτε να μένεις στάσιμος είτε να πηγαίνεις δυο βήματα πίσω.Αν υπάρχει κάτι το οποίο μου αρέσει σε μένα και θαυμάζω σε όποιον το συναντώ [καλώς κακώς με τον εαυτό μου είμαι ιδιαίτερα αυστηρή] είναι πως δεν φοβάμαι να ρισκάρω και ας φάω τα μούτρα μου,να δοκιμάσω και ας αποδοκιμαστώ,να μιλήσω ευθέως και ειλικρινώς και ας με πάρουν με τις ντομάτες.Δικό τους το πρόβλημα δικό τους και το κόμπλεξ.
Άσχετο αλλά...όσο και να κρατάς κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου νομίζοντας ότι το ξεχνάς κάποια στιγμή αναδύεται και έρχεται στην επιφάνεια.Ειδικά όταν αφορά κάτι που είχε μεγάλη σημασία.Το ξεπερνάς.Κομπλέ.Πάμ' παρακάτω και λες υπέροχα,δεν με απασχολεί άλλο,σούπερ!Υποσυνείδητα τρως τριπάκι και έχεις παραισθήσεις.
Οι παραισθήσεις έχουν ένα τέλος και έπειτα προσγειώνεσαι.Παρά την προσγείωση όμως δεν στεναχωριέσαι,δεν νιώθεις άσχημα και είσαι διατεθειμένος να αντιμετωπίσεις το περιεχόμενο που είχες απομονώσει τόσο καιρό μέσα σου.

Εν κατακλείδι,επειδή Αρλεκίνε έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις στο παρελθόν και έχω συγκρατήσει πολλά πράγματα,σου είπα ότι αξίζεις όλα τα καλά και θα στο ξαναπώ και εδώ για να το θυμάσαι..να το ξέρεις,να το κρατήσεις αυτό για τον εαυτό σου και να μην σκεφτείς αρνητικά ΠΟΤΕ.Take care. :)