Βραδινές αναζητήσεις

                Κλείνω τα φώτα, θέλω να κοιμηθώ. 'Όχι δεν είναι τόσο απλό.  Δεν μπορεί και δεν είναι τόσο απλό.  Μαζί με αυτό θέλω να πιστέψω ότι όταν σηκωθώ κάτι θα έχει αλλάξει. Κάτι θα είναι καλύτερο. 'Όπως αυτό πίστευα όταν ήμουν μικρός. Ότι δηλαδή κάτι αλλάζει όταν πλέον έχεις σηκωθεί, ότι όλα είναι καινούργια. Ότι δεν θα συνεχίσεις να μισείς αυτόν που μισούσες, ότι δεν θα τα έχεις κάνει όλα χάλια, ότι ο κόσμος θα είναι σα να δημιουργήθηκε πάλι από το μηδέν. Προσγειώνομαι όμως , όπως έχω προσγειωθεί άπειρες φορές κατά την ίδια διαδικασία. 

              Κάτι μαγικό όμως φαίνεται να μου συμβαίνει όταν κλείνω τα μάτια και είμαι έτοιμος να με πάρει ο ύπνος. Εκει ονειρεύεσαι και σκέφτεσαι τα απλά που δεν έχεις. Εκεί έχεις την ευκαιρία να νιώσεις ότι σκέφτεσαι και ότι σε σκέφτεται κάποιος που επιθυμείς να σε σκεφτεί ακόμα και να τον αγκαλιάσεις . Είναι περίεργο αλλά έτσι το εκλαμβάνω. Εκεί ακόμα θα σου έρθουν και τα πιο περίεργα και απαισιόδοξα πράγματα όπως παλια γεγονότα και καταστάσεις που είναι ικανά σε κλάσματα δευτερολέπτου να σε κάνουν χάλια και να σε ''ρίξουν'' όμως αν σηκωθείς θα χαθούν σαν κακά συννεφάκια. Όμως αν σου έχει συμβεί κάτι καλό είναι το μέρος που μόνο με τη σκέψη σου θα γιορτάσεις τα επινίκια . Μόνος... με τον εαυτό σου. Δεν έχει νόημα και δεν θα νιώσει άλλος την ίδια χαρά με αυτή που μόνο με τον εαυτό σου λίγο πριν τον ύπνο θα νιώσεις. Είναι το ίδιο με αυτούς που προσποιούνται ότι χαίρονται ανοίγοντας μια σαμπάνια και θέλουν να δείξουν ότι ''κοίτα το γιορτάζω'' ουσιαστικά ούτε οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι αν όντως το χαίρονται και περιμένουν πιο πολύ την επιβεβαίωση από άλλους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο να τους πουν ''μπράβο όντως πέτυχες κάτι σπουδαίο''.

              Κάθε φορά που πας για ύπνο μπορεί να συμβεί κατι διαφορετικό. Μπορεί να μη συμβεί και τίποτα. Ακόμα μπορεί να σκεφτείς το πως είναι ο θάνατος. Να νιώσεις ότι βίωσες το θάνατο , όμως όχι είσαι εδώ και πρέπει να πεις όταν σηκωθείς ότι θα παλέψεις και αφού ζεις είναι θέλημα θεού και αξίζει να δωσεις χαρά στους ανθρώπους που σαγαπάνε αλλά και να πάρεις χαρά. Σου έχει τύχει να σηκωθείς επειδή ένιωσες ότι σε σκεφτόταν κάποιος έντονα και όντως να συναίβενε ; Σου έχει τύχει να σηκωθείς επειδη χρειάστηκε να προσφερεις βοήθεια στον διπλανό σου, που ενώ θα μπορούσε να σε έχει πάρει ο ύπνος η φωνή της αγάπης σε είχε σαν απομηχανής θεό σε εγρήγορση? 

                Είναι κάτι παραπάνω λοιπόν από ξεκούραση  και από μια φυσιολογική βιολογική ανάγκη του οργανισμού. Έτσι το εκλαμβάνει το άμυαλο μυαλό μου.