Ρίσκο ή υπομονή ;

      Ρίσκο ή υπομονή λοιπόν; Είναι κάτι το οποίο σκέφτομαι να ξεδιαλύνω μέσα μου και να το εκφράσω εδώ και καιρό απλά δεν έβρισκα την ευκαιρία ούτε ίσως και με τον ίδιο τον εαυτό μου να το κάνω.     Αφορμή στάθηκε ένα γεγονός που δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο αλλά πιο περίπλοκο από όσο φαντάζει (στο να έρθω αντιμέτωπος με ένα ρίσκο). Γιατί κάθε περίπτωση που χρειάζεται να πάρεις κάποιο ρίσκο, ειναι διαφορετική. Τι είναι ρίσκο τελικά ; Η αυθόρμητη αντίδραση στου να εκφράσεις η να πάρεις την απόφαση να κάνεις κάτι; Και είναι πάντα για καλό; 'Η τουλάχιστον ο αρχικός σκοπός ειναι καλός; Ας πάρουμε την περίπτωση που ο σκοπός είναι καλός ( εμείς οι καλοπροαίρετοι άλλωστε... θα ευλογήσω πολλά γένια  ) εκεί τι κάνεις λοιπόν; Αξίζει; Δεν αξίζει; Εκτίθεσαι; Δεν εκτίθεσαι; Πολλά ερωτήματα όμως έτσι; (Όπως είπε και μια ψυχή ''έχεις ένα θεματάκι με τις ερωτήσεις'' :P)
    Ποιο ακριβώς το νόημα της υπομονής; Μήπως είναι φόβος; Της απόρριψης; Και δε μιλάω για τις περιπτώσεις που ''ξέρεις'' καλά τι θέλεις (σε εισαγωγικά γιατί καμιά φορά και αυτό ανατρέπεται). Δεν περίμενα ούτε και εγώ ο ίδιος γράφοντάς το να προκύψουν τόσα ερωτήματα. Είναι ομως ερωτήματα. Δεν εχουν απάντηση είναι ρητορικά - προβληματισμοί που στον καθένα μπορεί να τεθούν και να δώσει ο καθένας μια ξεχωριστή απάντηση η να απαξιώσει τελείως αυτό το θέμα και να πει ότι δεν θα σκάσει και ιδιαίτερα. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάστηκε αυτός ο άνθρωπος να πάρει κάποιο ρίσκο; Όσο cool και ''αναίσθητος'' να είναι δεν θα έφτασε σε αυτό το σημείο ποτέ;
        Όσων  αφορά  την υπομονή λοιπόν... Το έχω δοκιμάσει.. Μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ στενοχωρήθηκα, παρά θα πω ότι ήταν μια ευχάριστη περίοδος. Ναι στο τέλος κέρδισα! Αλλά και πάλι αν κάτι δεν το ζήσεις (αυτό που ''κέρδισες'') δεν ξέρεις αν ''κάνει'' για εσένα. Δεν θέλω να σου πω σχετικά με την κατάληξή του. Αυτο είναι άλλο..! Τώρα μιλάμε για ρίσκο και υπομονη μέχρι να γίνει κάτι ή να κάνεις σύντομα και αυθόρμητα μια ''κίνηση'' η όχι για κάτι που σε καίει (ή και όχι απαραίτητα) ή προέκυψε να σε έχει ρίξει στην ''πυρά'' (εξού και το ''καίγομαι'' να κάνω αυτό και το άλλο).
    Είναι ένα θέμα που συνολικά με απασχολεί πάνω από 1 χρόνο. Το να παίρνεις ρίσκα και να είσαι αυθόρμητος στο να εκφράσεις αυτό που σου έρχεται η στο να κάνεις υπομονή να δεις πως θα ερθει κάτι. Ψηφίζω ρίσκο, αλλά και μια άλλη λεξη μαζί. Θάρρος! Αυτή είναι η λέξη που πάει μαζί με το ρίσκο. Χρειάζεται θάρρος ναι.
     Τα υπόλοιπα, στην κρίση αυτού που είδε το άρθρο και μπορεί έστω και λίγο να προβληματίστηκε. Κάθε φορά που πήρα ένα ρισκο βγήκα μόνο κερδισμένος γιατί ξέρω ότι ημουν σωστός από την πλευρά μου . Η μαγκιά για εμένα βρίσκεται, σε αυτόν που θα εκτιμήσει το ρίσκο που παίρνεις για αυτόν.  

Απλά και όμορφα..

Γενικότερα δεν θέλω να καταφεύγω σε υπερβολές και να λέω "μεγάλα" λόγια..για αρχή τουλάχιστον.Αλλά είναι κάποια πράγματα και ερεθίσματα που σε ωθούν να λειτουργείς πιο παρορμητικά,να εκφράζεσαι πιο διαχυτικά απ'ότι ίσως να περίμενες.Υπό άλλες συνθήκες μπορεί να σε "φόβιζε" και να ένιωθες μαγκωμένος με συνεχείς οπισθοχωρήσεις στην έκφραση των συναισθημάτων σου.Ή έστω μέρος αυτών.
Πραγματικά όμως εδώ και πάααρα πολύ καιρό μου είχε λείψει η επικοινωνία.Πόσο μάλλον να ξέρω πως έχω έναν άνθρωπο που μπορώ να του εμπιστευτώ σχεδόν τα πάντα και να μην ντρέπομαι να πω και την παραμικρή μαλακίτσα ή κάτι ασήμαντο τελοσπάντων.Πολλές φορές έχουμε την ανασφάλεια-πεποίθηση ότι αν εξωτερικεύσουμε κάτι το ανούσιο μπορεί να γίνει αντικείμενο χλευασμού..ακόμα και στην περίπτωση που το άτομο στο οποίο απευθυνόμαστε μας γνωρίζει καλά.Υποτίθεται.

Γέλιο.Κάτι που επίσης έχει αλλοιωθεί.Έχει χαθεί η ουσιαστική έννοια του γέλιου και ο καθένας μπορεί να γελάσει με το ο,τιδήποτε ψεύτικο,δήθεν μπορεί να πλασάρεται και είναι προϊόν εις βάρος κάποιου.Η πραγματική ευχαρίστηση και απόλαυση του γέλιου και της ευθυμίας είναι όταν αυτά είναι πηγαία,όταν προέρχονται από την ψυχή του άλλου.

Επομένως,θεωρώ ότι αυτά τα δύο πολύ βασικά στοιχεία -χημεία,γέλιο- επανέρχονται και κάνουν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο των τελευταίων ημερών. Δεν με κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα, αισθάνομαι πιο ήρεμη και χαμογελαστή.
Μου έλειψε αυτό.Είναι τόσο,μα τόσο,απλό πια.

Βραδινές αναζητήσεις

                Κλείνω τα φώτα, θέλω να κοιμηθώ. 'Όχι δεν είναι τόσο απλό.  Δεν μπορεί και δεν είναι τόσο απλό.  Μαζί με αυτό θέλω να πιστέψω ότι όταν σηκωθώ κάτι θα έχει αλλάξει. Κάτι θα είναι καλύτερο. 'Όπως αυτό πίστευα όταν ήμουν μικρός. Ότι δηλαδή κάτι αλλάζει όταν πλέον έχεις σηκωθεί, ότι όλα είναι καινούργια. Ότι δεν θα συνεχίσεις να μισείς αυτόν που μισούσες, ότι δεν θα τα έχεις κάνει όλα χάλια, ότι ο κόσμος θα είναι σα να δημιουργήθηκε πάλι από το μηδέν. Προσγειώνομαι όμως , όπως έχω προσγειωθεί άπειρες φορές κατά την ίδια διαδικασία. 

              Κάτι μαγικό όμως φαίνεται να μου συμβαίνει όταν κλείνω τα μάτια και είμαι έτοιμος να με πάρει ο ύπνος. Εκει ονειρεύεσαι και σκέφτεσαι τα απλά που δεν έχεις. Εκεί έχεις την ευκαιρία να νιώσεις ότι σκέφτεσαι και ότι σε σκέφτεται κάποιος που επιθυμείς να σε σκεφτεί ακόμα και να τον αγκαλιάσεις . Είναι περίεργο αλλά έτσι το εκλαμβάνω. Εκεί ακόμα θα σου έρθουν και τα πιο περίεργα και απαισιόδοξα πράγματα όπως παλια γεγονότα και καταστάσεις που είναι ικανά σε κλάσματα δευτερολέπτου να σε κάνουν χάλια και να σε ''ρίξουν'' όμως αν σηκωθείς θα χαθούν σαν κακά συννεφάκια. Όμως αν σου έχει συμβεί κάτι καλό είναι το μέρος που μόνο με τη σκέψη σου θα γιορτάσεις τα επινίκια . Μόνος... με τον εαυτό σου. Δεν έχει νόημα και δεν θα νιώσει άλλος την ίδια χαρά με αυτή που μόνο με τον εαυτό σου λίγο πριν τον ύπνο θα νιώσεις. Είναι το ίδιο με αυτούς που προσποιούνται ότι χαίρονται ανοίγοντας μια σαμπάνια και θέλουν να δείξουν ότι ''κοίτα το γιορτάζω'' ουσιαστικά ούτε οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι αν όντως το χαίρονται και περιμένουν πιο πολύ την επιβεβαίωση από άλλους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο να τους πουν ''μπράβο όντως πέτυχες κάτι σπουδαίο''.

              Κάθε φορά που πας για ύπνο μπορεί να συμβεί κατι διαφορετικό. Μπορεί να μη συμβεί και τίποτα. Ακόμα μπορεί να σκεφτείς το πως είναι ο θάνατος. Να νιώσεις ότι βίωσες το θάνατο , όμως όχι είσαι εδώ και πρέπει να πεις όταν σηκωθείς ότι θα παλέψεις και αφού ζεις είναι θέλημα θεού και αξίζει να δωσεις χαρά στους ανθρώπους που σαγαπάνε αλλά και να πάρεις χαρά. Σου έχει τύχει να σηκωθείς επειδή ένιωσες ότι σε σκεφτόταν κάποιος έντονα και όντως να συναίβενε ; Σου έχει τύχει να σηκωθείς επειδη χρειάστηκε να προσφερεις βοήθεια στον διπλανό σου, που ενώ θα μπορούσε να σε έχει πάρει ο ύπνος η φωνή της αγάπης σε είχε σαν απομηχανής θεό σε εγρήγορση? 

                Είναι κάτι παραπάνω λοιπόν από ξεκούραση  και από μια φυσιολογική βιολογική ανάγκη του οργανισμού. Έτσι το εκλαμβάνει το άμυαλο μυαλό μου.