Εσωτερικός Διάλογος...

Περίεργη βραδυά η αποψινή..Εκεί που πρέπει να παραδωθώ στην αγκαλιά του Μορφέα ώστε να ανακτήσω δυνάμεις για να μπορέσω να σηκωθώ νωρίς το πρωί κάτι με ταρακουνάει μέσα στο μυαλό και με κάνει να εγκαταλείψω την ζεστασιά του κρεβατιού μου και να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις.Όχι τυχαίες αλλά άμεσα συνδεδεμένες με την αποψινή ψυχολογική μου κατάσταση.Το παρακάτω απόσπασμα είναι  από ένα-ανάμεσα στα τόσα-τραγούδι που με συνοδεύουν όταν παίρνω την "κάτω βόλτα" :

How can it feel, this wrong
From this moment
How can it feel, this wrong

Storm.. in the morning light
I feel
No more can I say
Frozen to myself

Σ'αυτό το σημείο διερωτώμαι το εξής..Πόσες φορές έχει τύχει να θέλεις τόσο πολύ να κατανοήσει ο άλλος την ψυχή σου και τις κρυφές σου επιθυμίες αλλά κάτι να σε κρατάει και δεν μπορείς να κάνεις αυτό το βήμα που θα σε "λυτρώσει" ; Διστάζεις καμιά φορά γιατί αφενός δεν θέλεις να εκτεθείς περισσότερο και αφετέρου,ακόμα πιο σημαντικό,δεν θέλεις να χάσεις τον άλλον..Δεν θέλεις να νιώσει ότι πνίγεται και κατακλύζεται από τα συναισθήματά σου.Νιώθεις ταραχή μήπως δεν είναι σε θέση να ακούσει όσα έχεις να πεις..όλες εκείνες τις ενδόμυχες σκέψεις σου που επιθυμείς όσο τίποτα άλλο να εξωτερικεύσεις χωρίς να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες..Αλλά αρχίζεις και βιώνεις και εσύ ένα πνίξιμο μέσα σου γιατί νιώθεις πως για ακόμα μια φορά δεν θα έχουν αντίκρυσμα οι "φωνές" που αναγκάζεσαι να τις κάνεις να σωπάσουν και να μην ακουστεί θόρυβος..Αλλά κάποια στιγμή το μυαλό σου συνθλίβεται..δεν αντέχει άλλη απομόνωση σκέψεων και πρέπει το "βάρος" που κουβαλάς να φύγει από πάνω σου.'Εως πότε λοιπόν θα αυτομαστιγώνεσαι....;